Το ταξίδι της έμπνευσης

Κατόπιν παρότρυνσης της κυρίας Στέλλας αποφάσισα να αναρτήσω το ποίημα που είχα συμπεριλάβει ως απάντηση σε προηγούμενή μου ανάρτηση, αφενός γιατί σχετίζεται με το τέλος της ταινίας, αφετέρου για να αποδείξω ότι δε χρειάζεται να είσαι αναγνωρισμένος ποιητής για να καταγράφεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε μορφή ποιήματος. Δοκίμασέ το κι εσύ κάποια στιγμή!


Ω ταξιδιάρικο πουλί της έμπνευσης και δημιουργίας!
Για ποιους τόπους κίνησες να πας;
Σε ποια ψυχή θα βρεις καταφύγιο;
Θα σε ταΐσει με τους σπόρους της ελευθερίας για να σε κρατήσει για πάντα κοντά της
ή θα σου χτίσει χρυσό κλουβί και θα σε χάνει μέρα με τη μέρα;
Θα πεθάνεις ίσως απ' την πείνα γιατί μόνο με την ελευθερία μπορείς να τραφείς
ή από τη στεναχώρια σου,
γιατί τα χρυσά κλουβιά φτιάχτηκαν μόνο για τους ανθρώπους
που δεν ακούν πια τη φωνή του εσωτερικού τους καλέσματος.
Φταίει μήπως ο χρόνος που την αποδυνάμωσε
ή ο ίδιος ο άνθρωπος που την αντικατέστησε με άλλες;
Αυτή του πλούτου, της φιλοδοξίας, της αδυναμίας...
Αθάνατο υπερήφανο πουλί, περιδιαβαίνεις στους αιώνες
και ξαναγεννιέσαι μέσα από τις στάχτες σου,
χτίζοντας πάνω στα καμένα με το τραγούδι σου
έναν πιο όμορφο κόσμο!

Μαρία Μακαρίδου-Αγγλικών